28 Νοεμβρίου 2014

Who are these people?


Το ΠΑΣΟΚ εχθές εξέδωσε μία ανακοίνωση υπογεγραμμένη από τον διαστημικό αριθμό των 7 (επτά ολογράφως) βουλευτών οι οποίοι στηρίζουν το μόρφωμα "Δημοκρατική Παράταξη". Αμέσως μετά ξεκίνησε μία καμπάνια (;) με κεντρικό σύνθημα το γνωστό καραμανλικό (!) τσιτάτο "Καθαρές κουβέντες". Στο πάνω μέρος των διαφόρων εικόνων διακρίνει κανείς το ευειδές νέο logo της παράταξης που ακούει στο όνομα "ΠΑΣΟΚ, ΥΓ: Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη". Το όνομα αυτό αναμένεται να προκαλέσει την οργή προσωρινών μεγαλοστελεχών του εν λόγω μορφώματος καθώς έχει μέσα τον επάρατο όρο "πασοκ". Ο επάρατος όρος "πασοκ" είναι ο όρος τον οποίο προσπαθούν να ξεφορτωθούν, χωρίς όμως ακριβώς να ... ξεφορτωθούν, καθώς δε θέλουν μεν να είναι πασοκ, αλλά θέλουν και τα όποια ποσοστά μπορεί να φέρει το brand αυτό, καθώς ποντάρουν και σε ψήφους μη φίλων και συγγενών τους.

Αναρωτιέται κανείς εύλογα λοιπόν, ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι, που απαρτίζουν το εν λόγω μόρφωμα. Ποια είναι αυτά τα άτομα που ξαφνικά βρέθηκαν να κάνουν κουμάντο σε μία ιστορική παράταξη και που περιφέρουν την παντογνωσία τους εδώ κι εκεί χωρίς να έχουν συναίσθηση οτι εκπροσωπούν ένα κόμμα με βαρύ όνομα; Πού πήγαν τα "ιστορικά" στελέχη του κόμματος αυτού; Τα "δυνατά" ονόματα; Πώς γίνεται το πιο αναγνωρίσιμο στέλεχος του κόμματος αυτή τη στιγμή μετά τον Πρόεδρο να είναι το μέλος της ομάδας των αρίστων διαπραγματευτών, Χρήστος Πρωτόπαπας;

Δυο χρόνια μετά την ανάληψη της ηγεσίας του κόμματος από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, έχω την ειλικρινή απορία: τι κατάλαβαν τελικά όλα αυτά τα στελέχη που το 2012 έκαναν πίσω και χάρισαν την προεδρία στον χαρισματικό Ευάγγελο, παρέχοντάς του μάλιστα στήριξη και τεκμηριώνοντας την επιλογή τους αυτή με δυο επιχειρήματα που από τότε προκαλούσαν τον γέλωτα. Να σας τα θυμίσω σε περίπτωση που τα ξεχάσατε: α) Μόνο έτσι θα διασφαλίζονταν η ενότητα και β) μόνο έτσι το ΠΑΣΟΚ θα είχε τη βέλτιστη εκλογική απόδοση. Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν ελπίζω μέχρι σήμερα να έχουν καταλάβει οτι έκαναν ένα τραγικό λάθος, το οποίο έβλαψε όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ κάτι που είναι μικρής σημασίας, αλλά κυρίως τη χώρα, καθιστώντας έναν άνθρωπο με μόνο προσόν τη ρητορική του δεινότητα, τον Νο2 σε μία κυβέρνηση της οποίας γνώριζαν οτι θα ηγείτο ενας (ακρο)δεξιός τυχοδιώκτης.

Αναρωτιέμαι αυτοί οι άνθρωποι που απο το 2012 μέχρι σήμερα ψάχνονται σε ανθυποκόμματα, φορείς, οργανώσεις των 50βάλε ατόμων, ομάδες προβληματισμού και δίκτυα, κατάλαβαν οτι καμία από αυτές τις δομές δε θα μπορέσει να υποκαταστήσει εύκολα το ΠΑΣΟΚ καθώς είναι απόλυτα ευκαιριακές χωρίς βαθιές ρίζες και αναφορές στην κοινωνία; Κατάλαβαν οτι μέσα στην κρίση δεν μπορείς να χτίσεις κεντροαριστερές κοινωνικές συμμαχίες από την αρχή; Κατάλαβαν οτι οι μόνες συμμαχίες που μπορούν να χτίσουν από την αρχή είναι ελιτίστικου τύπου;
Από το 2012 και μετά έχουν δοκιμαστεί και έχουν αποτύχει τόσα πρότζεκτ, με τελευταίο τη γλυκιά προσπάθεια του Σταύρου Θεοδωράκη, νομίζω έχει έρθει η στιγμή της συνειδητοποίησης, της αυτοκριτικής και ίσως της επανενεργοποίησης.

Το ΠΑΣΟΚ έχει εγκληματίσει σαν κόμμα. Τα στελέχη του και οι εκάστοτε πρόεδροί του είναι υπόλογοι για πολλά. Για σκάνδαλα, για τη διαχείριση των οικονομικών, για ρουσφέτια, για τη μη θωράκιση της κοινωνίας και της χώρας. Για τη μη σοβαρότητα που επέδειξαν στο δύσκολο έργο που ακούει στο όνομα "διακυβέρνηση της χώρας". Παρ' όλα αυτά παραμένει το πιο γερό brand στον χώρο της κεντροαριστεράς. Το κόμμα αυτή τη στιγμή είναι ενα σαπάκι, ένα περιφερόμενο κουφάρι που δεν έχει ξεψυχήσει, αλλά είναι και η μόνη ελπίδα στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Καμία διαδικασία όμως δεν μπορεί να προχωρήσει με αρπακολλατζίδικο τρόπο ή με "γιούρια να αλλάξει η ηγεσία", αν δεν γίνει πρώτα αυτοκριτική απ' όλους και για όλα. Αν δεν επισημανθούν λάθη κι εάν δεν υπάρξει νέο όραμα.

Ο κόσμος της σοσιαλδημοκρατίας, ή αν κάποιοι το προτιμούν, της κεντροαριστεράς, έχει βαρεθεί να περιφέρεται ανέστιος προσπαθώντας να στεγαστεί κάπου πολιτικά κάνοντας υπερβολικούς ιδεολογικούς συμβιβασμούς, απλά επειδή μία ομάδα ατόμων που δεν έχουν καμία ιδεολογία, έχει βρεθεί εξαιτίας της ατολμίας στελεχών να κάνει κουμάντο στον τέως ισχυρό κεντροαριστερό πόλο.

7 Ιουλίου 2014

Κεντροαριστερά πρότζεκτ

Από την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου και μετά έχουν τρέξει διάφορα προτζεκτ στον χώρο της κεντροαριστεράς. Το πώς, από πού και με τι στόχευση ξεκινούν αυτά τα πρότζεκτ δεν θα απασχολήσει την παρούσα ανάρτηση, όσο τα πρότζεκτ αυτά καθ' αυτά και η φιλοσοφία που τα διέπει.
Είχαμε λοιπόν τα διάφορα σχήματα που δημιούργησαν αποχωρήσαντες από το ΠΑΣΟΚ, όπως το ΡΙΚΣΣΥ, η Κοινωνική Συμφωνία, ο Κοινωνικός Σύνδεσμος, η Δυναμική Ελλάδα,  οι 58, η Ελιά και το Ποτάμι. Σταθερά στον χώρο αυτό οι δυο σχηματισμοί με Κοινοβουλευτκή Εκπροσώπηση, το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Αριστερά.

Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα (ή αλλιώς ΡΙΚΣΣΥ ή αλλιώς συμπαγές team Λοβέρδου-Αηδόνη) και Δυναμική Ελλάδα, ήταν μονοπρόσωπες κινήσεις που επεδίωξαν να συσπειρώσουν κόσμο γύρω από ένα πολιτικό πρόσωπο. Ο Ανδρέας Λοβέρδος πόνταρε στην καλή σχετικά εικόνα που είχε τόσα χρόνια και έκανε μία απόπειρα να πλασαριστεί ως αποτελεσματικός μεταρρυθμιστής. Παρ' όλα αυτά το εγχείρημα πάτωσε και αντιμετωπίστηκε με θυμηδία εξ' αρχής.

Η Δυναμική Ελλάδα από την άλλη, ένας σχηματισμός που δημιουργήθηκε από τον Ηλία Μόσιαλο, είχε περισσότερο ενδιαφέρον. Μάζεψε αρκετό κόσμο που είδε στον Ηλία Μόσιαλο έναν μετριοπαθή τεχνοκράτη/πολιτικό, που πήγε να αναμορφώσει την ΕΡΤ με σοβαρό πλάνο και δεν τον άφησαν. Παρ'όλα αυτά ούτε αυτό το πρότζεκτ στάθηκε ικανό να συσπειρώσει μία κρίσιμη μάζα.

Ο Κοινωνικός Σύνδεσμος, πρωτοβουλία που ξεκίνησε από άτομα-συνήθεις υπόπτους, όπως ο Αρίστος Δοξιάδης, ο Απόστολος Δοξιάδης, ο Γιάννης Στουρνάρας και η Αντιγόνη Λυμπεράκη και κατέληξε στα χέρια ενός ελπιδοφόρου εκσυγχρονιστή, του Γιώργου Φλωρίδη, είχε επίσης την ίδια τύχη.
Τέλος η Κοινωνική Συμφωνία, των Λούκα Κατσέλη και Χάρη Καστανίδη, κατέγραψε μία απογοητευτική παρουσία στις εκλογές και ουσιαστικά έπαψε να υπάρχει ως κόμμα μετά από αυτό.

Τα 4 πρότζεκτ που περιέγραψα πιο πάνω και έτρεξαν στον χώρο της κεντροαριστεράς, χτίσθηκαν γύρω από συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα με διαφορετικά χαρακτηριστικά και απέτυχαν και τα τέσσερα.

Πάμε τώρα στη δεύτερη φάση των κεντροαριστερών πρότζεκτ που ξεκίνησε με τους 58. Οι 58 για όποιον δε θυμάται, ξεκίνησαν ως εξής: Ο Ευάγγελος Βενιζέλος ανέθεσε στον Γιάννη Βούλγαρη να γράψει ένα κείμενο για την κεντροαριστερά, το οποίο συγκέντρωσε 58 υπογραφές σημαινουσών προσωπικοτήτων. Το εγχείρημα αυτό είχε το ακριβώς αντίθετο χαρακτηριστικό από τα προηγούμενα, δεν υπήρχε επικεφαλής, υπήρχαν απλά 58 προσωπικότητες, με στόχο να συσπειρώσουν κεντροαριστερές δυνάμεις. Σε καμία στιγμή του μικρού βίου του όμως δεν έγινε σαφές εάν στόχος ήταν να μαζέψει κόσμο για το ΠΑΣΟΚ, να συμπράξει με το ΠΑΣΟΚ ή να απορροφήσει το ΠΑΣΟΚ. Ήταν προφανές οτι έπρεπε να διασαφηνιστεί από την πρώτη στιγμή, γιατί το ΠΑΣΟΚ ήταν και είναι ο κυρίαρχος παίχτης στον χώρο και είναι προφανές οτι το οποίο εγχείρημα θα πρέπει και να ετεροπροσδιοριστεί σε σχέση με αυτό.

Πριν το εγχείρημα προλάβει να ... αυγατίσει όμως, η μεγαλύτερη γάγγραινα της κεντροαριστεράς, αποφάσισε οτι έπρεπε να παγιδεύσει τους 58 με τους οποίους θεωρητικά βρισκόταν σε διαπραγμάτευση για κοινή κάθοδο στις εκλογές, με την καθιέρωση σταυρού προτίμησης. Οι 58 αντέδρασαν, διασπάστηκαν και εξαφανίστηκαν μετά από αυτό. Την ακριβώς επόμενη μέρα, όλως τυχαίως, ανακοινώθηκε ένα νέο πρότζεκτ το οποίο απέφυγε να χρησιμοποιήσει τον χιλιοτραγουδισμένο όρο “κεντροαριστερά”, το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη.
Μετά από λίγο καιρό παρουσιάστηκε και το πρότζεκτ “Ελιά”, θεωρητικά μία συσπείρωση κεντροαριστερών δυνάμεων, ουσιαστικά ένα "κρυπτόμενο, ενοχικό ΠΑΣΟΚ".

Αυτή τη στιγμή λοιπόν στον χώρο του κέντρου και της κεντροαριστεράς, έχουν μείνει ζωντανά και "τρέχουν" δυο πρότζεκτ με τα εξής χαρακτηριστικά: Το ένα είναι το κλασικό παραδοσιακό, το οποίο όμως παρουσιάζεται σε μία νέα εξελιγμένη κατα την άποψη ορισμένων μορφή  και το δεύτερο, είναι ένα πολιτικοαπολιτικο πρότζεκτ, είναι το “νέο και άφθαρτο”, το οποίο στηρίχθηκε και αυτό στην φιλοσοφία των 4 πρώτων πρότζεκτ μόνο που στη θέση του αρχηγού, βρίσκεται ένας συμπαθής δημοσιογράφος.

Ο συμπαθής, αναγνωρίσιμος δημοσιογράφος λοιπόν, με τον σχετικά απολίτικο λόγο, πέτυχε αυτό που τα 4 πρώτα πρότζεκτ με πολύ πιο σαφείς θέσεις και κατεύθυνση δεν πέτυχαν, να έχει μία καλή καταγραφή, όχι μόνο δημοσκοπική αλλά και εκλογική.

Παρ' όλα αυτά κανένα από τα πρότζεκτ αυτά δεν έκανε το "μεγάλο μπαμ". Θα μπορούσαμε να πούμε οτι μέχρι σήμερα έχουν δοκιμαστεί μετά τον καταποντισμό του ΠΑΣΟΚ (το οποίο όμως εξακολουθεί να είναι ο μεγαλύτερος παίκτης στον χώρο) πρότζεκτ στον χώρο της κεντροαριστεράς μέσω των οποίων κατεγράφησαν ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία και δυναμικές όπως:
  • Η δυναμική του πολιτικού προσώπου που ηγήθηκε κατά περίπτωση, το οποίο έκανε ουσιαστικά μία καταγραφή της αναγνωρισιμότητάς του και την επιρροής του.
  • Η δυναμική του τηλεοπτικού προσώπου το οποίο ηγείται.
  • Το εάν και κατά πόσο πιο δυνατό χαρτί είναι κάποιος "άφθαρτος" που απλά έχει διάθεση να προσφέρει ή κάποιος που έχει ήδη μία θετική καταγραφή.
  • Το εάν και κατά πόσο ενδιαφέρει τους πολίτες η σαφήνεια στη διατύπωση θέσεων ή ένας συμπαθής αχταρμάς.
  • Το εάν και κατά πόσον προσελκύει περισσότερους ψηφοφόρους, κάποιος που κουνάει το δάχτυλο, κάποιος που έχει πολλές αιχμές στο λόγο του ή κάποιος με πιο μειλίχιο στυλ.
  • Η δυναμική που έχουν καθιερωμένα κεντροαριστερά brand και ο σκληρός πυρήνας που θα ψηφίζει "βρέξει/χιονίσει".
  • Το μέγεθος της συναισθηματικής σχέσης του ψηφοφόρου με ένα κόμμα όπως το ΠΑΣΟΚ, το οποίο ψήφισε έστω και με τον μανδύα της Ελιάς.
  • Η αποδοχή από την κοινωνία σημαινουσών προσωπικοτήτων που παίρνουν την απόφαση να εμπλακούν με τα κοινά.
  • Το εάν και κατά πόσον μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα ένα σχήμα με καθορισμένη από την αρχή ηγεσία, ή ένα σχήμα χωρίς συγκεκριμένο επικεφαλής, αλλά με μία ομάδα αξιόλογων ατόμων ως πυρήνα ηγεσίας.
  • Το εάν και κατά πόσον οι πολίτες προτιμούν κάποιον που θα πει "θα ηγηθώ εγώ", παρά μία ομαδική προσπάθεια που παραπέμπει περισσότερο σε "ξεκίνημα από τη βάση".
  • Το εάν και κατά πόσον η εγγύηση οτι "δεν υπάρχει κομματικό παρελθόν", βοηθά σε μία κοινωνία που δηλώνει αγανακτισμένη με όλα τα κόμματα, αλλά παρ' όλα αυτά βρίσκεται σε αναζήτηση κομματικού σχηματισμού για να ψηφίσει, εάν δεν έχει αποφασίσει συνειδητά να απέχει.
  • Το εάν και κατά πόσον το "κοίτα μπαμπά, χωρίς ιδεολογία", μπορεί να συσπειρώσει κόσμο σε ένα κόμμα που το πρώτο στοιχείο στο οποίο θα έπρεπε να ποντάρει είναι ο σαφής ιδεολογικός προσδιορισμός.
  • Το εάν και κατά πόσον η αποδοχή από έναν συγκεκριμένο κύκλο και η στήριξη από αυτόν, μεταφράζεται και σε αποδοχή από την κοινωνία.
  • Το εάν και κατά πόσον οι μηχανισμοί επιρροής που ήταν κυρίαρχοι σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, εξακολουθούν και σήμερα να διαμορφώνουν συσχετισμούς.

Από όλα τα νέα πρότζεκτ που δοκιμάστηκαν, το μόνο που δείχνει να τραβάει σχετικά, αλλά χωρίς ιδιαίτερη δυναμική, είναι το Ποτάμι. Παρ' όλα αυτά είναι ένα πρότζεκτ που απ' οτι φαίνεται δεν θα καταφέρει να συσπειρώσει τον κόσμο που θα το κάνει να αναδειχθεί σε κυρίαρχο πόλο. Γι' αυτό και θεωρώ οτι είναι θέμα χρόνουν να ξεπηδήσει κάποιο νέο πρότζεκτ στον χώρο της κεντροαριστεράς.

Θα παρατηρήσατε οτι ο όρος “προτζεκτ” αναφέρεται αρκετές φορές στο άρθρο. Αυτό φυσικά διότι θεωρώ οτι όλα αυτά είναι πρότζεκτ έτοιμα να καούν και να αντικατασταθούν ανα πάσα στιγμή. Για εμένα μία σοβαρή προσπάθεια, που δεν είναι “προτζεκτ” απλά για να έχουμε έναν ισχυρό πόλο που θα βαφτιστεί κεντροαριστερός, θα ξεκινήσει μετά από επίπονες ζυμώσεις στην κοινωνία, σαν ένα grass root κίνημα, δεν θα αποτελείται από πολιτικά μεταναστευτικά πουλιά, των οποίων το όνομα πέφτει σαν γερό χαρτί σε κάθε νέο πρότζεκτ. Πραγματικά εάν κάτσει κανείς να φιάξει ένα διάγραμμα Venn με όλα τα πρότζεκτ και τους συμμετέχοντες, θα υπάρχουν τόσες τομές που θα το κάνουν απίστευτα περίπλοκο. Με κορυφαία βέβαια τομή, το στοιχείο "Μπίστης".

Τα πρότζεκτ αυτά λοιπόν, στο μόνο στο οποίο έχουν ουσιαστικά να ποντάρουν, είναι η απελπισία του κόσμου που σκέφτεται "Όχι ΝΔ, όχι ΣΥΡΙΖΑ, κάτι ενδιάμεσο". Παραδόξως όμως δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να τραβήξουν τις ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές, που θα καταστήσουν σαφές σε τι διαφέρουν από τους δυο πόλους με βάση τους οποίους θα πρέπει να ετεροπροσδιοριστούν. Αναφέρομαι σε ετεροπροσδιορισμό, καθώς το μεγάλο στοίχημα του αυτοπροσδιορισμού, φαίνεται να αφήνει παγερά αδιάφορα τα διάφορα πρότζεκτ, γι' αυτό και είναι απλά... πρότζεκτ και όχι σοβαροί πολιτικοί σχηματισμοί. Γιατί ένας σοβαρός πολιτικός σχηματισμός, έχει πρώτα απ' όλα σαφή ιδεολογία.

Στην πολιτική δεν μπορείς να κινείσαι με βραχυπρόθεσμα σχεδιάκια που εάν δεν σου βγει το ένα, το καις και την επόμενη μέρα προχωράς στο άλλο. Κάπως έτσι κατάντησε η λέξη "κεντροαριστερά", ανέκδοτο.

22 Ιουνίου 2014

Πολιτικά παράσιτα και ξενιστές

Μεγάλη μερίδα της κοινωνίας έχει μάθει να νοηματοδοτεί την πολιτική της ύπαρξη μέσα από πλειοψηφικές ή μειοψηφικές οντότητες. Όταν η θέση ισορροπίας του πολιτικού συστήματος αναταράσσεται και μετατοπίζεται ως απότοκο κρίσεων, τότε διαμορφώνονται και νέες πλειοψηφικές/μειοψηφικές δομές, νέοι (επικρατούντες) πόλοι και οι πολίτες καλούνται είτε να προσαρμοστούν, είτε να μετατοπιστούν με βάση τα νέα δεδομένα. To να ανήκει όμως κανείς επι μακρόν σε μία πλειοψηφική ή μειοψηφική δομή, τον διαμορφώνει ως προσωπικότητα και η μετάβαση από την αίσθηση του ανήκειν σε μία μειοψηφία, στην αίσθηση του ανήκειν σε μία πλειοψηφία, όπως και το αντίστροφο έχεις τις δυσκολίες της.

Οι συμπολίτες μας που είναι συνηθισμένοι να αποτελούν μέρος μίας πλειοψηφίας ή μίας ισχυρής μειοψηφίας, δυσκολεύονται να προσαρμοστούν σε νέα δεδομένα τα οποία τους κατατάσσουν σε μία “νομαδική (πολιτικά) άστεγη μειοψηφία”.
Αντιστοίχως, πολίτες και κοινωνικές ομάδες που είχαν μάθει να βρίσκονται στο περιθώριο ή να ανήκουν σε μία μειοψηφία η οποία για να ακουστεί ή να προβληθούν τα αιτήματά της έπρεπε να φωνάζει, δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα που τους καθιστούν ισχυρή μειοψηφία ή γιατί όχι και πλειοψηφία.
Για να συγκεκριμενοποιήσουμε τα πράγματα, αναφέρομαι στους πολίτες που κατατάσσουν τον εαυτό τους στην ευρύτερη κεντροαριστερά και στους πολίτες που στήριζαν διαχρονικά τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η δυσκολία προσαρμογής των τελευταίων έχει αναλυθεί διεξοδικά και συμπυκνώνεται συνήθως στη φράση: “ έχουν μάθει να συμπεριφέρονται ως μέλη κόμματος του 4% και είναι πλέον κόμμα του 30%”. Δεν προσαρμόζονται δηλαδή στο παλιό καλούπι του δικομματισμού, το οποίο επιτάσσει συγκεκριμένο είδος και φιλοσοφία αντιπαράθεσης, εγκατάλειψη μεθόδων διεκδίκησης που αρμόζουν κατά την άποψη κάποιων σε “μειοψηφίες” και κεντρώα μετατόπιση, ενώ παράλληλα δεν αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα του να έχουν μία κοινή γραμμή και να μη βαράει ο καθένας τον δικό του σκοπό.

Η προσαρμογή όμως της πρώτης κατηγορίας πολιτών που περιγράφηκε, έχει κατά την άποψή μου μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Η μετάβαση από την αίσθηση οτι ανήκεις σε μία πλειοψηφία, στην αίσθηση της μειοψηφίας, του πολιτικά αστέγου, της πολιτικής μοναξιάς, είναι πάντα πιο δύσκολη. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να διαχειριστεί κανείς τη μετάβαση αυτή. Η πιο δύσκολη περίπτωση είναι αυτή της μη αποδοχής οτι πλέον αποτελεί μία κοινωνικοπολιτική μειοψηφία. Πώς εκφράζεται αυτή; Με κάποια δείγματα μεσσιανισμού αρχικά... “Ξέρω τι πρέπει να γίνει, έχω τον τρόπο, πρέπει να κάνετε αυτό” και εν συνεχεία, λόγω μη απήχησης, με την απαξίωση της κοινωνίας, η οποία είναι ανώριμη και δεν καταλαβαίνει, αλλά όλα αυτά κάποια στιγμή θα τα μετανιώσει και θα είναι υπόλογη που δεν άκουσε.

Η συνειδητοποίηση του οτι οι απόψεις μίας ομάδας δεν είναι πλέον πλειοψηφικές και οτι αυτό μπορεί και να μην οφείλεται στην άγνοια ή σε κάποιο λάθος των μόνιμα διαφωνούντων ή εκείνων που σταμάτησαν να συμφωνούν, απλά στις νέες συνθήκες που επέφεραν και επέβαλλαν την αλλαγή, είναι πάντα πολύ δύσκολη, μπορεί να μην έρθει και ποτέ, κάτι το οποίο μπορεί να οφείλεται στο οτι η "αλλαγή" που επέφερε αυτές τις κοσμοϊστορικές αλλαγές, δεν επηρέασε και τόσο στην τελική την ομάδα αυτή.

Από την άλλη υπάρχουν και όσοι αποδέχονται οτι είναι πλέον μειοψηφία, αλλά επειδή η ένταξη σε μειοψηφικές ομάδες που θα φυτοζωούν πολιτικά για κάποια χρόνια δεν τους ταιριάζει, ψάχνουν τρόπο να ενταχθούν σε νέες πλειοψηφίες. Το ενδιαφέρον στοιχείο είναι οτι οι ανήκοντες στην τελευταία κατηγορία, θεωρούν ως μονάδες, οτι η νέα πλειοψηφία πρέπει και αυτή να μετατοπιστεί προς αυτούς και όχι οι ίδιοι προς τη νέα πλειοψηφία. Χαρακτηριστική περίπτωση, οι υποδείξεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ οτι έχει πιάσει κορυφή και για να αυξήσει τα ποσοστά του πρέπει να μετατοπιστεί προς το κέντρο. Δηλαδή, οι πολιτικά άστεγοι νομάδες, που δεν θέλουν να εντάσσονται σε μειοψηφίες, λένε ουσιαστικά στη νέα πλειοψηφία, οτι εάν θες εμάς, τις πολύφερνες νύφες για ψηφοφόρους, πρέπει εσύ να έρθεις προς τα εμάς, να ακολουθήσεις τις υποδείξεις μας, να γίνεις η πάλαι ποτέ πλειοψηφία στην οποία ήμασταν ενταγμένοι και όχι εμείς να ενταχθούμε στην πλειοψηφία σου.

Φυσικά ένα κόμμα που θέλει να κυβερνήσει και να αυξήσει τα ποσοστά του, οφείλει να απευθύνεται και σε ένα κοινό πέρα από το ήδη υπάρχουν κοινό του, χωρίς παράλληλα να προδίδει το τελευταίο. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ όμως, υπάρχει το εξής ενδιαφέρον: το κόμμα έγινε ξαφνικά από μικρό, μεγάλο, χωρίς ουσιαστικά να αλλάξει κάτι στον τρόπο που πολιτευόταν, δηλαδή ο κόσμος πήγε προς τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να ταυτίζεται περισσότερο με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του. Δεν ήταν μία σταδιακή μετάβαση, με σταδιακή αύξηση ποσοστών και κεντρώα μετατόπιση, αλλά μία απότομη μετατόπιση μεγάλου τμήματος της κοινωνίας προς τα Αριστερά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν έχει φτάσει στο 30% όντας ένα κόμμα της Αριστεράς και ορισμένοι του υποδεικνύουν οτι εάν θέλει να γίνει πλειοψηφία (που ήδη είναι) και να αυξήσει τα ποσοστά του, πρέπει να μετατοπιστεί. Κουνάνε δηλαδή το δάχτυλο σε ένα κόμμα που πήγε από το 4% στο 30% και του υποδεικνύουν τι πρέπει να κάνει για να τους κερδίσει.

Υπάρχουν σίγουρα κάποιοι, που συνηθισμένοι να αποτελούν μονάδες πλειοψηφικών συνόλων, αισθάνονται άσχημα να βλέπουν οτι ξαφνικά οι 2.000.000 ομοϊδεάτες, έγιναν ένα αμφιθέατρο 500 ατόμων που το μόνο που κάνουν είναι να ανακυκλώνουν τα ίδια και τα ίδια και να καταλήγουν οτι ο κόσμος είναι ανώριμος και κάποια στιγμή θα ξανασυνειδητοποιήσει οτι τους έχει ανάγκη. Είναι εντυπωσιακό όμως, οτι όσοι εξ' αυτών στρέφονται προς τον ΣΥΡΙΖΑ, απλά επειδή δεν μπορούν να διαχειριστούν την ιδέα οτι αποτελούν μειοψηφία και πρέπει να παλέψουν για να γίνουν ξανά πλειοψηφία, ουσιαστικά δεν σέβονται το κόμμα το οποίο με βαριά καρδιά θέλουν να ψηφίσουν, ούτε τις ρίζες του, ούτε τον τρόπο με τον οποίο κατάφερε να αναδειχθεί και να ανέβει.
Τον αντιλαμβάνονται απλά σαν ένα όχημα για μετάβαση σε μία άγνωστη ενδιάμεση κατάσταση, πριν επέλθει ξανά η πρότερη ισορροπία, κατά τη διάρκεια της οποίας ήταν η πλειοψηφία.  Δηλαδή εντάσσονται με βάση τα νέα δεδομένα στην πλειοψηφία που τους βολεύει και είτε προσπαθούν να την τροποποιήσουν για να τους θυμίζει την παλιά οικεία πλειοψηφία, είτε προσπαθούν να την τραβήξουν προς το μέρος τους, μέχρι να δημιουργηθεί νέος φορέας στον οποίο θα μεταπηδήσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν λειτουργεί γι' αυτούς ως πολιτικός ξενιστής.

Η αναφορά σε πολιτικούς ξενιστές, πρέπει αναγκαστικά να συνοδεύεται από αναφορά σε "πολιτικά παράσιτα", τα οποία είτε ζουν και εξελίσσονται αρμονικά παράλληλα με τον ξενιστή τους (αβλαβή), είτε είναι επιβλαβή για τον ξενιστή. Ο όρος "παράσιτο" θα μπορούσε να είναι τραβηγμένος, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς είναι ο μόνος ενδεδειγμένος για άτομα τα οποία δεν ενσωματώνονται πλήρως στον εκάστοτε φορέα που τους φιλοξενεί, αλλά αγκιστρώνονται απ' αυτόν σε μία απέλπιδα προσπάθεια είτε πολιτικής επιβίωσης (όπως συμβαίνει με στελέχη), είτε πολιτικής ύπαρξης στα πλαίσια ενός πλειοψηφικού φορέα (όπως συμβαίνει με απλούς πολίτες).

Θεωρώ λοιπόν οτι για το μόνο πράγμα για το οποίο θα μπορούσε κανείς να κουνήσει το δάχτυλο στον ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τα παρωχημένα πλέον μαθήματα που του γίνονται, είναι να μην επιτρέψει σε "επιβλαβή παράσιτα" να αλλοιώσουν τη μορφή του και όλα εκείνα τα κινηματικά στοιχεία που τον έκαναν να ανέβει. Η σημαντική άνοδος ήταν αυτή από το 4% στο 30% και δε θα είναι η άνοδος από το 30% στο 35%.
Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσον οι αμοιβαίες μετατοπίσεις που πρέπει να γίνουν στον χώρο αριστερά του κέντρου, έχουν να κάνουν με κεντροαριστερή μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ ή με ριζοσπαστικοποίηση και στροφή προς τα Αριστερά των ψηφοφόρων και πώς θα πρέπει να συνδυαστούν οι δυο αυτές μετατοπίσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ας κάνει ό,τι καταλαβαίνει και όποιος θέλει τον ακολουθεί, αλλά σίγουρα κανένα “πολιτικό παράσιτο” δεν μπορεί να επιβάλλει σε ένα κόμμα-ξενιστή τι θα κάνει και προς τα πού θα κινηθεί.Ο σεβασμός στην κυρίαρχη ιδεολογία του κόμματος-ξενιστή, είναι βασικός τόσο για την επιβίωση του ξενιστή, όσο και για την επιβίωση των παρασίτων...

15 Οκτωβρίου 2013

Ήρθε η ώρα η ΝΔ να σταματήσει να παίζει "δυο άκρα" και να παίξει "δυο πόλους"

Αν ένα πράγμα είναι αδιαμφισβήτητο, είναι οτι τα τελευταία χρόνια ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις για τις οποίες απ' οτι φάνηκε, δεν είχαμε από παλιά αναπτύξει τα κατάλληλα αντισώματα, παρ' οτι είχαμε προσβληθεί σαν κοινωνία από παρόμοιες νόσους. Γι' αυτό διάφορες νοσηρές νοοτροπίες, διάφορα νοσηρά φαινόμενα, βρίσκουν ξενιστές και μολύνουν σταδιακά όλη την κοινωνία, είτε μιλάμε για πρακτικές, είτε μιλάμε για ιδεολογίες.

Υπάρχει μία εσφαλμένη αντίληψη οτι τα πάντα κινούνται σε ευθεία αναλογία με το χρόνο, οτι εφόσον τα χρόνια περνούν και σημειώνεται πρόοδος σε διάφορους τομείς της καθημερινότητάς μας, σημειώνεται πρόοδος και στον άνθρωπο τον ίδιο, στις ιδέες και την ψυχοσύνθεσή του. Ιστορικά αυτό έχει αποδειχθεί οτι είναι η μεγαλύτερη αυταπάτη, καθώς αφορά μόνο σε περιορισμένη κοινωνική μερίδα και είναι απόλυτα ευμετάβλητο.

Για τον λόγο αυτό ευρισκόμενοι στο σωτήριο έτος 2013, συζητάμε ακόμη για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, των μεταναστών, των μειονοτήτων. Για τον λόγο αυτό εφευρίσκουμε εξωτερικούς εχθρούς που επιβουλεύονται τη χώρα μας, που όμοιά της δεν υπάρχει καθώς ως γνωστόν έχουμε από κάθε άποψη, το καλύτερο οικόπεδο. Η αλήθεια είναι οτι η κοινωνία μας βρίσκεται σε μία διαρκή παλινδρόμηση, επειδή οι άνθρωποι βρίσκονται σε διαρκή παλινδρόμηση μεταξύ ιδεών. Αυτό θα ήταν θεωρητικά το υγιές, αν βέβαια αυτές οι ιδέες δεν είχαν αποδειχθεί δηλητηριώδεις για τη δική μας ή για άλλες κοινωνίες.

Κατά την άποψή μου, οι ιδεολογίες που εμπεριέχουν δηλητήριο, είναι αυτές που συνδέονται με ολιγαρχικά καθεστώτα τα οποία προτάσσουν το εθνικιστικό/ πατριωτικό αίσθημα και την ανωτερότητα ενός λαού έναντι των άλλων. Ναι αυτός ήταν ένας κομψός τρόπος για να εξαιρέσω τον κομμουνισμό από τα δηλητηριώδη καθεστώτα, γιατί μπορεί να εφαρμόστηκε με εμετικό τρόπο, αλλά παρ' όλα αυτά είναι ένα άρτιο θεωρητικά πολίτευμα, σε αντίθεση φυσικά με τα μη δημοκρατικά ιδεολογήματα που βρίσκονται στα άκρα δεξιά του πολιτικού φάσματος.

Αφού όρισα λοιπόν τι θεωρώ προσωπικά δηλητηριώδη ιδεολογία, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ανησυχία μου για την εξάπλωση και εδραίωση ψηγμάτων δηλητηριώδους ιδεολογίας στην κοινωνία, κάτι που λανθασμένα έχουμε συνδέσει αποκλειστικά και μόνο με τη Χρυσή Αυγή. Σίγουρα η Χρυσή Αυγή είναι αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο πολιτικό πρόβλημα, αλλά ο μεγαλύτερος κίνδυνος ελοχεύει στην μετατόπιση των δυο ισχυρών πόλων του πολιτικού συστήματος προς τα άκρα. 
Σταθερότητα και κοινωνική ειρήνη, χωρίς πολλές ακρότητες, διασφάλιζε για χρόνια το κεντρώο δίπολο. Δυστυχώς η μόνη πολιτική ανωμαλία που προέκυψε με την κρίση δεν είναι η Χρυσή Αυγή. Το νέο δίπολο δηλαδή η νέα Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα "υπερβολικά πολωμένο δίπολο".

Τα προηγούμενα χρόνια είχαμε μία σχετικά αδιάφορη εναλλαγή στην εξουσία και τα επιχειρήματα του ενός πόλου ενάντια στον άλλο, είχαν να κάνουν με παρελθοντολογία, χτύπαγε ο ένας στον άλλο τα σκάνδαλά του, είχαμε προγραμματική σύγκρουση (άσχετα με το εάν τα προγράμματα ξέραμε εκ προοιμίου οτι ήταν το πιθανότερο να μην εφαρμοστούν), είχαμε εν ολίγοις μία απόλυτα βαρετή, αλλά ήπια πολιτική αντιπαράθεση.
Η πολιτική αντιπαράθεση στις μέρες μας είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και αυτό οφείλεται τόσο στη διολίσθηση των δυο πόλων, όσο και στο γεγονός οτι ο ένας πόλος έχει ασκήσει διακυβέρνηση, έχει πολλά βαρίδια, ενώ ο άλλος είναι κάτι το νέο, που δεν έχει ασκήσει εξουσία.
Η αντιπαράθεση λοιπόν, δεν μπορεί να γίνει με όρους παρελθόντος, κάτι που φέρνει τη Νέα Δημοκρατία σε δύσκολη θέση και την αναγκάζει να καταφεύγει σε ακραίες λύσεις για επικοινωνιακή επικράτηση. Γίνεται μία προσπάθεια βέβαια να παρουσιαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως νέο ΠΑΣΟΚ που έχει ενσωματώσει όλα τα κακά, αλλά είναι αρκετά κωμική, καθώς οι ψηφοφόροι αλλά και τα στελέχη ενός κόμματος, δεν είναι μπετοναρισμένα και η μετακίνησή τους δεν σημαίνει οτι το κόμμα στο οποίο βρίσκουν καταφύγιο, θα υιοθετήσει τις αντιλήψεις τους ή τις αντιλήψεις που είχαν στο παρελθόν.

Η πολιτική αντιπαράθεση λοιπόν έχει αλλάξει και πάλι επίπεδο. Από εκεί που είχε ξεφύγει τα τελευταία χρόνια από τον άξονα Αριστερά/Δεξιά και είχε γίνει διεπίπεδη, καθώς είχαμε και την επιπλέον παράμετρο που είχε να κάνει με πρόοδο/συντήρηση, ο διαχωρισμός Αριστερά/Δεξιά επανήλθε πιο δυναμικός από ποτέ, πιο δυναμικός και από τον διαχωρισμό Μνημόνιο/Αντιμνημόνιο. Αυτό οφείλεται κυρίως στις πρακτικές που εφαρμόζει η κυβέρνηση Σαμαρά και στη φρασεολογία που έχει επιβληθεί στον δημόσιο διάλογο από στελέχη του κλίματος Σαμαρά, που έχουν αφήσει στο παρελθόν τους δυο αυτούς διαχωρισμούς και μας έχουν γυρίσει σε εποχές που προσωπικά δεν έχω ζήσει και δεν θα ήθελα να ζήσω. Στις εποχές που ο ένας πόλος επιφύλασσε για τον άλλον χαρακτηρισμούς όπως “κωλοφασίστας” και “βρωμοκομμούνι”.

 Η Νέα Δημοκρατία είναι παλιά καραβάνα στο παιχνίδι των δυο πόλων και θα έπρεπε να αντιλαμβάνεται οτι αυτές οι πρακτικές ζημιώνουν τη Δημοκρατία. Το βασικό της πρόβλημα όμως είναι οτι δεν μπορεί να παίξει με τον ΣΥΡΙΖΑ καθαρά, γιατί η ίδια είναι ένα φθαρμένο κόμμα, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ όχι. Για τον λόγο αυτό λοιπόν συζητάμε αυτή την εποχή για τη θεωρία των δυο άκρων, η οποία παίρνει αμπάριζα και το ΚΚΕ, για παρακολουθήσεις βουλευτών από την ΕΥΠ που τους “δένουν” με διάφορες υποθέσεις, για τις δολοφονίες στη Μαρφίν. Γιατί δεν μπορούν να παίξουν με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλιώς. Οπότε επανερχόμαστε σιγά σιγά σε παλιές καλές πρακτικές της Δεξιάς, τις οποίες η κεντροδεξιά Νέα Δημοκρατία δεν υιοθετούσε, σε αντίθεση με την ακροδεξιά Σαμαρική Νέα Δημοκρατία που δεν δυσκολεύτηκε να τις υιοθετήσει καθώς η αλήθεια είναι οτι... καραγουστάρει.

Μία διαφορετική αντιπαράθεση θα απαιτούσε και από τους δυο πόλους υπαρκτό πρόγραμμα και σχέδιο εξόδου από την κρίση. Παρ' όλα αυτά, καμία από τις δυο παρατάξεις δεν έχει σχέδιο εξόδου. Η Νέα Δημοκρατία ξηλώνει απλά ό,τι θετικό βρει μπροστά της, δεν έχει αφήσει νταβατζή για νταβατζή ανικανοποίητο και προβαίνει σε αμφιβόλου σοβαρότητος ενέργειες προς άγραν Χρυσαυγίτικων ψήφων, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται ακόμη σε κλίμα “μία ωραία πεταλούδα”.
Αν οποιαδήποτε από τις δυο δυνάμεις θελήσει να δώσει ένα τέλος στην ακραία πόλωση που ποιός ξέρει πού μπορεί να οδηγήσει, ξέρει τι πρέπει να κάνει. Να παρουσιάσει ένα σοβαρό πρόγραμμα, μεταρρυθμίσεων, κοινωνικά δίκαιο, να παρουσιάσει μία οραματική πλατφόρμα, ένα σχέδιο συγκεκριμένων σημείων. Μόνο αν ένας από τους δυο πόλους δείξει σοβαρότητα θα εξαναγκάσει όχι μόνο τον έναν πόλο, αλλά όλο το πολιτικό σύστημα να ακολουθήσει. Αυτό είναι το δύσκολο, είναι όμως και το αναγκαίο. Όλα τα υπόλοιπα είναι περιττά και ακραία και ποιός ξέρει τι άλλα ένστικτα μπορούν να ξυπνήσουν και να ενισχύσουν σε μία κοινωνία, που δεν είχε κανένα πρόβλημα να στηρίξει νεοναζί και που συνεχίζει να το κάνει παρ' οτι έχουν μεσολαβήσει πολιτικές δολοφονίες.

Ήρθε η ώρα η ΝΔ να σταματήσει να παίζει "δυο άκρα" και να αρχίσει να παίζει "δυο πόλους", αποδεχόμενη οτι ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκινάει από πιο ευνοϊκή θέση λόγω του οτι ποτέ δεν έχει κυβερνήσει. Ίσως έχει έρθει η ώρα για τη Νέα Δημοκρατία να πρωτοτυπήσει μετά από 10 περίπου χρόνια, καθώς τόσο είναι το διάστημα στο οποίο δεν έχει νιώσει την ανάγκη να παρουσιάσει κυβερνητικό πρόγραμμα. Θυμίζω οτι ο Κώστας Καραμανλής το 2004 είχε πρόγραμμα και στις εκλογές του 2007 όσο και του 2009 κατέβηκε λέγοντας οτι το πρόγραμμα του 2004 ήταν πρόγραμμα οκταετίας. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν θεώρησε σωστό να επεξεργαστεί με την ομάδα του κάποιου είδους πρόγραμμα διεκδικώντας την Πρωθυπουργία το 2012, οπότε ίσως ήρθε η ώρα!

"Τώρα κανείς δεν δικαιούται να λέει οτι δεν ήξερε" vol 2375

Η φράση “τώρα κανείς δεν δικαιούται να λέει οτι δεν ήξερε” έχει φτάσει πλέον στα ίδια επίπεδα επαναληψιμότητας με το “δεν ήξερα, πέφτω από τα σύννεφα”. Μόνο που η πρώτη κρύβει και μία υποδόρια επιθυμία ή εκτίμηση οτι όντως οι άνθρωποι στους οποίους αναφερόμαστε δεν είχαν πλήρη επίγνωση της κατάστασης και άρα κρύβει μία διάθεση “αθώωσης” και παροχής ελαφρυντικών.

Στο θέμα της Χρυσής Αυγής συγκεκριμένα, προσπαθώ να σκεφτώ πόσες φορές έχω ακούσει την ατάκα αυτή. Μετά το αρχικό σοκ της πρώτης εκλογικής αναμέτρησης του 2012 και πριν έρθει η επαναληπτική, συνέβη το πρώτο περιστατικό μετά το οποίο πρωτοακούστηκε η ατάκα. Το μπουγέλωμα της Ρένας Δούρου και το χαστούκι στην Κανέλλη από τον “πολύ” Ηλία Κασιδιάρη. Σχεδόν ανακουφισμένοι μερικοί σκέφτηκαν, “ορίστε έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο, σίγουρα θα πέσουν”, παρ' όλα αυτά διαψεύστηκαν.

Ακολούθησαν διάφορα άλλα περιστατικά - πολιτικές δράσεις της Χρυσής Αυγής, όπως το νταβατζιλίκι σε λαϊκές αγορές όπου έσπαγαν πάγκους μεταναστών, η αιμοδοσία μόνο για Έλληνες, το συσσίτιο μόνο για Έλληνες. Και πάλι υπήρξαν φωνές στο μήκος κύματος “τώρα κανείς δεν μπορεί να προσποιηθεί οτι δεν ξέρει”. Αμέλησαν όμως να συνεκτιμήσουν οτι οι εικόνες αυτές δεν ενόχλησαν ένα μεγάλο ποσοστό συμπολιτών μας που θεωρούν οτι δικαίωμα διαμονής στη χώρα, περίθαλψης, αξιοπρεπούς διαβίωσης, έχουν μόνο οι αυτόχθονες.

Φτάνουμε λοιπόν στο χρονικό σημείο της δολοφονίας Φύσσα όπου δημοσκοπήσεις για τις ευρωεκλογές δίνουν στη Χρυσή Αυγή ανατριχιαστικά ποσοστά που την φέρνουν μία ανάσα από το να γίνει το 2ο κόμμα. Εν ολίγοις οι δημοσκοπήσεις έδειχναν οτι θα γεμίζαμε και το Ευρωκοινοβούλιο με αξιόλογα νεοναζί μπουμπούκια. Θεωρώντας προφανώς οτι η συνεχής δημοσκοπική άνοδος, τους νομιμοποιούσε για περαιτέρω εφαρμογή της ατζέντας τους, αποφάσισαν να πάνε ένα βήμα παραπέρα στοχοποιώντας και εκτελώντας πολιτικούς αντιπάλους.

Η παγωμάρα και η φρίκη θεωρήσαμε κάποιοι οτι ήταν καθολική. Με κεντρικό σχεδιασμό πραγματοποιήθηκε μία πολιτική δολοφονία ενός ανθρώπου ο οποίος δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι αντινεοναζιστική δράση είχε, αλλά μπορώ να υποθέσω οτι καταδίκαζε με τη στάση ζωής του και με τα τραγούδια του, εν ολίγοις ήταν ένας εύκολος στόχος, ένας άνθρωπος που απλά ενοχλούσε έστω και με την ύπαρξή του.
Η αυτονόητη πολιτική εκτίμηση λοιπόν μετά τη δολοφονία Φύσσα και τις συνακόλουθες αποκαλύψεις για τη δράση της Χρυσής Αυγής ήταν οτι θα ξεφούσκωνε κατευθείαν, ο κόσμος θα την καταδίκαζε, θα αναζητούσε άλλη πολιτική αγκαλιά και θα ξεμπερδεύαμε με το φαινόμενο “νεοναζί στη Βουλή”. Προσωπικά βλέποντας τις πρώτες δημοσκοπήσεις αλλά και αντιδράσεις φερόμενων ως ψηφοφόρων της ΧΑ στο Διαδίκτυο τρόμαξα.

Μπορεί η Χρυσή Αυγή να έπεσε αρκετά δημοσκοπικά, αλλά και πάλι, η πεσμένη Χρυσή Αυγή σημειώνει μεγαλύτερα ποσοστά από αυτά που πήρε στις δυο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις που υποτίθεται πως εξέφραζε “ψήφο διαμαρτυρίας και αμφισβήτησης του συστήματος”, όπως μας άρεσε να τη βαφτίζουμε. Ίσως έφτασε η ώρα να σταματήσουμε να χαϊδεύουμε αυτιά και να παραδεχτούμε ανοιχτά οτι οι ψηφοφόροι της ΧΑ ήταν χουντικοί εν υπνώσει, φιλοβασιλικοί, φασιστοειδή και νεοναζιστοειδή που τόσα χρόνια φώλιαζαν ήρεμα σε άλλες δεξιές αγκαλιές, δεν είναι μόνο “αμόρφωτοι απαίδευτοι και ανενημέρωτοι” που αντιδρούν στο χάσιμο των κεκτημένων, αλλά είναι και μορφωμένοι “αξιόλογοι” που όμως ασπάζονται τις ιδέες της Χρυσής Αυγής.

Θα πρέπει επίσης να παραδεχθούμε οτι τα ιδιαιτέρως υψηλά ποσοστά της Χρυσής Αυγής στις μικρές ηλικίες μπορεί να οφείλονται σε φαινόμενο τύπου “Die Welle” , έχουν να κάνουν όμως και με τον τρόπο που λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά και με την γενικευμένη υποβάθμιση του πολιτισμικού επιπέδου. Όταν ζεις σε μία κοινωνία που τα παιδιά από 15 χρονών μιλάνε μόνο με βρισιές, έχουν ως αγαπημένα τους τραγούδια τα “Απαγορευμένα” του Τσαλίκη, έχουν κληρονομήσει τη λογική μη εφαρμογής νόμων και κανόνων για ομαλή κοινωνική συμβίωση από τους γονείς, από το πιο απλό “περιμένω στη σειρά μου στην ουρά και δεν χώνομαι” μέχρι το πιο προκλητικό, “θα πάω στο γνωστό του γνωστού να μου σβήσει το πρόστιμο”... Σε μία τέτοια κοινωνία, για ένα παιδί που δεν έχει διαβάσει, που στο σχολείο ενημερώνεται για το πώς οι Έλληνες εξουδετέρωναν τους αιμοσταγείς αντιπάλους τους ακόμη και σε δικές τους εκστρατείες με τη δύναμη του νου, ενώ αυτοί βίαζαν, σκότωναν και βασάνιζαν, όταν έχει ενημερωθεί κυρίως γι' αυτά, για ποιό λόγο θα έπρεπε να μπορεί να δει αναλογίες της Χρυσής Αυγής με νεοναζί οργανώσεις, για ποιό λόγο να φοβηθεί το δυνάμωμα και τη συνέχεια που θα ακολουθήσει, για ποιό λόγο να μπορέσει να προβλέψει οτι ο Χ κολλητός του που είναι αριστερός ή εκφράζεται με άσχημο τρόπο για τη Χρυσή Αυγή μπορεί να βρεθεί δολοφονημένος;

Ίσως θα πρέπει να παραδεχθούμε επίσης οτι λόγω του επιπέδου της Χρυσής Αυγής και των κωμικών περιπτώσεων βουλευτών και στελεχών δεν εμφάνισε μεγαλύτερα ποσοστά και δεν έπεισε ακροδεξιούς στα όρια των χουντικών που βρίσκονται στη ΝΔ να πάνε προς το μέρος της. Μία πιο σοβαρή Χρυσή Αυγή, χωρίς Γερμενήδες, αλλά με άτομα που μπορούν να μιλήσουν και θα βρισκόντουσαν στην πρώτη γραμμή θα ήταν φοβερά πιο επικίνδυνη κι εάν δεν είχαν δολοφονήσει τον Παύλο Φύσσα μπορεί να την βλέπαμε σχετικά σύντομα.

 Έχουμε βρεθεί ως κοινωνία στο απαράδεκτο σημείο να τρέχουμε πανικόβλητοι πίσω από τους Χρυσαυγίτες και να ψάχνουμε να βρούμε τρόπους να τους σταματήσουμε, απλά και μόνο επειδή δεν έχουμε βάσεις και δεν έχουμε μάθει να προστατεύουμε τη δημοκρατία μας. Ο καθημερινός νομιμοποιημένος στα μάτια όλων παραβατισμός ήταν αυτός που έθεσε τα θεμέλια για ρίζωμα της οργάνωσης και για αδυναμία απάντησης σε επιχειρήματα “οι άλλοι είναι καλύτεροι με τα σκάνδαλα που σας έφτασαν στα Μνημόνια;”

Θεωρώ οτι είναι πολύ ουτοπικό να ελπίζουμε σε ξεφούσκωμα της Χρυσής Αυγής. Όλα είναι πολιτική και πολιτική βούληση. Όπως πριν τη δολοφονία Φύσσα δεν υπήρχε κανένα σοβαρό σχέδιο καταπολέμησης των ναζί, ίσα ίσα εκπονούνταν σχέδια συγκυβέρνησης, έτσι και τώρα μετά τη δολοφονία, επιδιώκεται ένας τσαπατσούλικος τρόπος καταπολέμησης της Χρυσής Αυγής, όλα αυτά φυσικά για επικοινωνιακούς λόγους. Αν αύριο μεθαύριο σκοτώσει κάποιος έναν Χρυσαυγίτη και διαφανεί άνοδος της Χρυσής Αυγής, πάω στοίχημα οτι θα αλλάξει πάλι το τροπάρι. Ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα έχει φτάσει να άγεται και να φέρεται από τη Χρυσή Αυγή.
Οι διάφορες δημοσκοπικές διαφοροποιήσεις στα ποσοστά της, επηρεάζουν άμεσα τη Νέα Δημοκρατία και τον τρόπο που πολιτεύεται απέναντί της. Η στάση της Νέας Δημοκρατίας επηρεάζει το πιεζόμενο ΠΑΣΟΚ που συγκυβερνά ως πιστός ακόλουθος του Σαμαρά, αλλά κυρίως καθορίζει την αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ που έχει καταντήσει ένα κόμμα που απλά θρέφεται και συγκεντρώνει ποσοστά μέσα από τον νέο διπολισμό, χωρίς να έχει φροντίσει να δρα ως αυτόφωτος πολιτικός σχηματισμός, με δικό του σχέδιο χωρίς να είναι ετεροκαθοριζόμενος από τη Χρυσή Αυγή.

Μέσα σε αυτό το κλίμα πόλωσης και χωρίς να ξέρουμε πού ακριβώς θα κάτσει η μπίλια “Χρυσή Αυγή” καθώς τα ποσοστά αναποφάσιστων είναι τεράστια και εικάζεται οτι μπορεί να αντιστοιχούν σε αρκετούς ψηφοφόρους της ΧΑ, κάποιοι θεώρησαν σωστό να ανακινήσουν και τη θεωρία των δυο άκρων. Αξιόλογες προσωπικότητες που περιβάλλουν τον Πρωθυπουργό της χώρας και έχουν πιάσει μόνιμα στασίδι στα κανάλια απευθύνοντας καθημερινά προσκλητήριο σε ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, έχουν προσδιορίσει ως νέο τους στόχο σύσσωμη την Αριστερά με “εντολή Σαμαρά”.

Σίγουρα κάτι θα βρουν για να τεκμηριώσουν τους ισχυρισμούς τους, υπαρκτό ή ανύπαρκτο. Προς το παρόν το σιγοψιθυρίζουμε και τηρούμε στάση αναμονής, όταν θα προσδιοριστεί το ακριβές πεδίο σύγκρουσης, τότε θα κληθούμε: α) να πέσουμε ή να μην πέσουμε από τα σύννεφα β) να προσδιορίσουμε ποιός είναι ο κανείς και τι δεν ήξερε στο “τώρα κανείς δεν μπορεί να κάνει οτι δεν ήξερε”.

Το κείμενό μου αυτό δημοσιεύτηκε αρχικά στις 12/10 στο protagon.gr

31 Αυγούστου 2013

Θέλεις να ασχοληθείς με τα κοινά; Απάντα στο quiz και δες αν η χώρα σε χρειάζεται!

Είσαι ή δηλώνεις κεντροαριστερός; Βρίσκεσαι σε σύγχυση και δεν ξέρεις τι να ψηφίσεις; Περιμένεις το θαύμα στον χώρο της κεντροαριστεράς; Θεωρείς οτι έχει έρθει η στιγμή να κάνεις το μεγάλο βήμα και να εμπλακείς ( ή να ξαναεμπλακείς ή να συνεχίσεις να εμπλέκεσαι) στα κοινά; Έχεις τις αμφιβολίες σου για το εάν και κατά πόσον η παρουσία σου θα βοηθούσε την κεντροαριστερά και κατ' επέκταση την χώρα; Αμφιβάλλεις για το εάν είσαι άνθρωπος κατάλληλος για τον στίβο της πολιτικής;

Απάντησε στο παρακάτω quiz που ετοίμασαν ειδικοί πολιτικοί επιστήμονες για εσένα και μάθε εάν και κατά πόσον η χώρα σε χρειάζεται.

1) Έστω οτι έχεις αναλάβει μία καίρια πολιτική θέση και επιβάλλεται πρόστιμο σε μεγαλοεπιχειρηματία ο οποίος σε επισκέπτεται και αξιώνει το σβήσιμο ή τον περιορισμό του προστίμου:

α) Τον στέλνεις από εκεί που ήρθε, όλοι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο
β) Το πρόστιμο είναι μεγάλο και του το περιορίζεις γιατί υπάρχει κατανόηση, όλοι άνθρωποι είμαστε.
γ) Το σβήνεις στα πλαίσια της λογικής "κράτα με να σε κρατώ"
δ) Το σβήνεις για να μη σε ... σβήσουν

2) Έστω οτι έχεις μία καίρια πολιτική θέση και βρίσκεται σε εξέλιξη ένας διαγωνισμός για κάποιο δημόσιο έργο, σε προσεγγίζει εκπρόσωπος εταιρίας και σου προτείνει διακριτικά ένα χρηματικό ποσό για να του δώσεις το διαγωνισμό:

α) Του εξηγείς οτι τα κριτήρια είναι ίδια για όλους και αρνείσαι τη δωροδοκία
β) Του αποκαλύπτεις σε ποιά σημεία θα μπορούσε να βελτιώσει της προσφορά του και τα αρνείσαι.
γ) Τα παίρνεις και τον ευχαριστείς για τη συνεργασία.
δ) Απαντάς οτι όπως και να έχει θα το πάρει ο Μπόμπολας.


3) Είσαι Υπουργός και υπάρχει η σκέψη να γίνει μία μεταρρύθμιση στον τομέα ευθύνης σου, πώς το χειρίζεσαι;

α) Ξεκινάς διάλογο με όλους τους εμπλεκομένους και ενδιαφερομένους από μηδενική βάση
β) Ξεκινάς διάλογο πάνω σε συγκεκριμένες προτάσεις με περιθώρια περιορισμένων αλλαγών.
γ) Ξεκινάς μονόλογο προσπαθώντας να πείσεις για την μεταρρύθμιση το κομματικό σου ακροατήριο και αυτό να το περάσει σιγά σιγά.
δ) Δεν ξεκινάς τίποτα, απλά αποφασίζεις και προχωράς.

4) Πάνω σε μία μεταρρύθμιση υπάρχουν έντονες αντιδράσεις πορείες, απεργίες, γενικός εκνευρισμός:

α) Αναβάλλεις τη μεταρρύθμιση και καλείς τους πάντες σε διάλογο για βελτιώσεις.
β) Δέχεσαι σωματεία και κάνεις δεκτές περιορισμένες προτάσεις.
γ) Ξεκινάς πόλεμο με στοχοποίηση των αντιδρώντων
δ) Ποντάρεις στην ενεργοποίηση του κοινωνικού αυτοματισμού με λίγη βοήθεια από τα ΜΜΕ...

5) Εάν η μεταρρύθμιση δεν περάσει, ποιός θα σου φταίει;

α) Προφανώς κάτι δεν έκανες καλά κι εσύ
β) Κάτι δεν έκανες καλά αλλά αντέδρασαν υπερβολικά
γ) Αντέδρασαν υπερβολικά και η αντιπολίτευση έκανε σαματά για να αποκομίσει οφέλη.
δ) Δεν είναι μόνο η αντιπολίτευση σε φάγανε και μέσα από το κόμμα καθώς άλλα στελέχη δεν σε στήριξαν αρκετά.

6) Θέλεις να εμφανιστείς σε κάποια εκπομπή λίγο πριν τις εκλογές...

α) Όποιος σε καλέσει σε κάλεσε δεν θα σκάσεις κιόλας
β) Ψάχνεσαι από γνωστούς και φίλους μπας και χωρέσεις σε οποιαδήποτε εκπομπή
γ) Έχεις φροντίσει να έχεις καλές σχέσεις με δημοσιογράφους και επιχειρηματίες
δ) Ο επιχειρηματίας σου χρωστάει χάρη, εννοείται οτι εμφανίζεσαι σε κεντρικά δελτία την τελευταία βδομάδα πριν τις εκλογές.

7) Μετά τις εκλογές και πριν ανακοινωθεί το κυβερνητικό σχήμα

α) Δεν περιμένεις τίποτα και από κανέναν ό,τι κάνεις το κάνεις για να τα έχεις καλά με τη συνείδησή σου, από εκεί και πέρα αν έρθει η πρόταση καλώς να έρθει.
β) Κάθεσαι πάνω από το τηλέφωνο και σιχτιρίζεις μόλις χτυπήσει και είναι η θειά σου η Κίτσα που πήρε να δει "τι γίνεται"
γ) Είσαι σίγουρος οτι έχεις μία θέση στο σχήμα λόγω συσχετισμών και απλά περιμένεις να δεις ποιά
δ) Είσαι σίγουρος οτι θα είσαι ο επόμενος ΥΠΕΞ ή ΥΠΟΙΚ, άντε ΥΠΕΠΘ αλλιώς θα γίνει της πόπης.

8) Δεν υπουργοποιείσαι, τι κάνεις;

α) Υπήρχαν καλύτεροι από εμένα, δεν πειράζει δεν είναι αυτοσκοπός
β) Στεναχωριέσαι, αλλά σου περνάει
γ) Αρχίζεις την εσωκομματική αντιπολίτευση
δ) Αρχίζεις την εσωκομματική αντιπολίτευση, διοχετεύεις παραπολιτικά, επιτίθεσαι σε αυτόν που σου πήρε το πολυπόθητο υπουργείο

9) Είσαι υπουργός και ξεσπάει σκάνδαλο στα κατώτερα στρώματα στο οποίο ΔΕΝ εμπλέκεσαι, τι κάνεις;

α) Παραιτείσαι γιατί είσαι ο πολιτικός υπεύθυνος και έπρεπε να ξέρεις τι γίνεται κάτω από τη μύτη σου.
β) Διατάζεις ΕΔΕ και απολύεις τους υπεύθυνους, ενώ ξεσκονίζεις τα πάντα στο Υπουργείο
γ) Διατάζεις ΕΔΕ, λες οτι οι ευθύνες θα αποδοθούν και θα πέσει βαρύς ο πέλεκυς. Βάζεις το αποτέλεσμα στο συρτάρι.
δ) Μιλάς για στημένο σκάνδαλο από τους πολιτικούς σου αντιπάλους που έχει σκοπό την σπίλωση του ονόματός σου. Η κυβέρνηση σε στηρίζει.

10) Είσαι υπουργός και ξεσπάει σκάνδαλο στο οποίο είσαι μπλεγμένος...

α) Παραδέχεσαι την ευθύνη σου και ζητάς να αρθεί η ασυλία σου
β) Λες οτι είσαι αθώος και ζητάς να αρθεί η ασυλία σου
γ) Μιλάς για σκευωρία και ζητάς να αρθεί η ασυλία σου
δ) Λες οτι στην έχουν στήσει, ζητάς από τη Βουλή να σε προστατεύσει, εμφανίζονται περιεργα παραπολιτικά για πολιτικούς σου αντιπάλους.

11) Είσαι επικεφαλής κόμματος που πάει σε εκλογές και φαίνεται οτι μ' εσένα θα τις χάσει, τι κάνεις;

α) Μένεις για να χάσεις τίμια και στη συνέχεια να αποσυρθείς
β) Ξεκινάς διαδικασίες διαδοχής πριν τις εκλογές για να αναλάβει νέο άφθαρτο πρόσωπο για ένα καλύτερο αποτέλεσμα και το στηρίζεις απόλυτα.
γ) Παραδίδεις την ηγεσία για να φορτωθεί άλλος τη βαριά ήττα.
δ) Παραδίδεις την ηγεσία για να φορτωθεί άλλος τη βαριά ήττα και σε δεύτερο χρόνο προσπαθείς να τον ξεφορτωθείς και να επανακάμψεις.


12) Διεκδικείς την ηγεσία ενός κόμματος...

α) Προβάλεις τα δικά σου πλεονεκτήματα και τις θέσεις σου, δεν ασχολείσαι με τους συνδιεκδικητές, δεν τους βλέπεις ως αντιπάλους
β) Αντιπαρατίθεσαι και βλέπεις τον άλλο στιγμιαία ως αντίπαλο, του ασκείς κριτική με κομψό τρόπο
γ) Δημιουργείς έναν κύκλο που επιτίθεται με πολιτικά επιχειρήματα στον αντίπαλό σου, κάνεις τα πάντα για να κερδίσεις με καθαρό τρόπο. 
δ) Σκαλίζεις το παρελθόν του αντιπάλου σου, διοχετεύεις παραπολιτικά, ρίχνεις λάσπη, δεν σε ενδιαφέρει ο τρόπος αλλά η επίτευξη του στόχου.

13) Χάνεις την ηγεσία, πώς αντιδράς;

α) Στεναχωριέσαι αλλά εύχεσαι καλή επιτυχία στον μέχρι πρότινος αντίπαλό σου και είσαι στο πλάι του
β) Στεναχωριέσαι, εύχεσαι καλή επιτυχία και αποστασιοποιείσαι
γ) Στεναχωριέσαι, εύχεσαι καλή επιτυχία και ψάχνεις τρόπους να του μπεις στο μάτι με ρεύματα ή τάσεις.
δ) Στεναχωριέσαι, εύχεσαι καλή επιτυχία, υποσκάπτεις και περιμένεις την κατάλληλη στιγμή για να του δαγκώσεις το λαρύγγι.

14) Είσαι ο αρχηγός του πρώτου κόμματος σε μία συγκυβέρνηση

α) Συνθέτεις απόψεις
β) Υπάρχουν συγκεκριμένες αναλογίες, αλλά σέβεσαι και τα υπόλοιπα κόμματα.
γ) Ουσιαστικά έχεις γραμμένα τα υπόλοιπα κόμματα, στα οποία έχεις δώσει διακοσμητικό ρόλο, χωρίς όμως να αφήνεις να φανεί.
δ) Έχεις γραμμένα τα υπόλοιπα κόμματα και γουστάρεις να το δείχνεις με κάθε τρόπο

15) Είσαι ο αρχηγός του δεύτερου κόμματος

α) Στηρίζεις όπου πρέπει είσαι επικριτικός όπου διαφωνείς και καταψηφίζεις, είσαι αυτόνομο κόμμα after all
β) Στηρίζεις όπου πρέπει και προσπαθείς οι διαφωνίες σου να μη δημιουργούν πρόβλημα.
γ) Στηρίζεις γενικά χωρίς όρους γιατί αυτό είναι συγκυβέρνηση
δ) Στηρίζεις περιμένοντας ανταλλάγματα γιατί ξέρεις οτι ο άλλος εξαρτάται από εσένα και το ξέρει κι αυτός.

16) Είσαι βουλευτής και έρχεται προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο με το οποίο διαφωνείς:

α) Το καταψηφίζεις, αφού διαφωνείς
β) Δεν πηγαίνεις στη Βουλή και είσαι "απών" ή ψηφίζεις "παρών"
γ) Μετά από άπειρα παρακάλια ενδίδεις για το καλό της χώρας αλλά ειναι η τελευταία φορά.
δ) Το ψηφίζεις και ως εκ θαύματος στον επόμενο ανασχηματισμό γίνεσαι Υπουργός

17) Πριν κατατεθεί το νομοσχέδιο προς ψήφιση, δεδομένης της διαφωνίας σου, τι έκανες;

α) Τη δημοσιοποίησες στα αρμόδια όργανα, περίμενες απάντηση και αναλόγως έπραξες.
β) Τη δημοσιοποίησες στα αρμόδια όργανα και άφησες τον εαυτό σου να πειστεί οτι τελικά πρέπει να το ψηφίσεις για να μη δημιουργήσεις πρόβλημα.
γ) Τη δημοσιοποίησες στα αρμόδια όργανα και μετά διέρρεες οτι δεν θα το ψηφίσεις στα ΜΜΕ.
δ) 8 η ώρα σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων ανακοίνωσες οτι διαφωνείς και δεν θα ψηφίσεις.

18) Ολοκληρώνεις την ενοσχόλησή σου με την πολιτική και γράφεις ένα βιβλίο

α) Κάνεις μία αποτίμηση των όσων έγιναν και την αυτοκριτική σου.
β) Αναφέρεσαι στις καλές στιγμές σου και στο έργο σου.
γ) Αναφέρεσαι στις καλές στιγμές σου και κατηγορείς τους πολιτικούς σου αντιπάλους οτι δεν σε άφησαν να ολοκληρώσεις το έργο σου.
δ) Αναφέρεσαι στα επιτεύγματά σου και κατηγορείς τους πολιτικούς σου αντιπάλους αλλά και το ίδιο σου το κόμμα οτι δεν σε άφησε να κάνεις τομές, ενώ ήθελες.

Αποτελέσματα


Περισσότερες απαντήσεις α
Εντάξει είσαι ειδική κλινική περίπτωση καλού ανθρώπου. Ιδανικά θα έπρεπε πολλοί σαν εσένα να εμπλακούν με την πολιτική. Υπάρχει όμως ο κίνδυνος να σε φάνε λάχανο καθώς παραείσαι καλόβολος και καλοκάγαθος. Σκληραγωγήσου λίγο και ασχολήσου, η χώρα σε χρειάζεται.

Περισσότερες απαντήσεις β (ειδικά αν είναι με αρκετές α)
Είσαι αυτό που χρειάζεται η πολιτική σκηνή, όχι εντελώς καλόβολος για να μπορεί να σε καβαλάει (μετά συγχωρήσεως) ο καθένας και καμία σχέση με λαμόγιο. Η χώρα και η κεντροαριστερά σίγουρα σε χρειάζονται.

Περισσότερες απαντήσεις β με αρκετές γ.
Εντάξει κι εσένα σε χωράει η πολιτική σκηνή (ίσως όχι η κεντροαριστερά), αλλά γίνε λίγο πιο δημοκρατικός και συνεργάσιμος. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.

Περισσότερες απαντήσεις γ.
Ε εντάξει να πω οτι η χώρα σε χρειάζεται; Οτι είσαι κάτι το διαφορετικό; Τέλος πάντων είσαι αναγκαίο κακό, καλύτερα όμως να αφήσεις την κεντροαριστερά ήσυχη, κοίτα δεξιότερα.

Έστω και μία απάντηση δ.
Η χώρα δεν σε χρειάζεται, είχε αρκετούς σαν εσένα χρόνια τώρα.

Πάνω από μία απάντηση δ.
Θεωρείς την πολιτική επάγγελμα και μάλιστα κερδοφόρο. Παρ' όλα αυτά είναι λειτούργημα. Ασχολήσου με κάτι άλλο όπως εισαγωγές- εξαγωγές, λαρθεμπόριο καυσίμων και όπλων, εμπόριο λευκής σαρκός, συστήματα για να κλέβεις στο πόκερ και στη ρουλέτα, οργάνωση κλοπών έργων μεγάλης αξίας από μουσεία, διοργάνωση παρανόμων κοκορομαχιών κλπ...


26 Αυγούστου 2013

Κάτι γίνεται λάθος στη συζήτηση για την κεντροαριστερά

Από την εποχή που άρχισε να κατρακυλάει το ΠΑΣΟΚ και να μετατοπίζεται ο κυρίαρχος μη δεξιός πόλος αριστερότερα στο πολιτικό φάσμα, έχουν αρχίσει αναλύσεις επι αναλύσεων για το μέλλον της κεντροαριστεράς. Κάποιες εφημερίδες μάλιστα κάνουν κατά καιρούς αφιερώματα στο θέμα.
Στην αρχή εκεί γύρω στο 2011-2012, είχε ενδιαφέρον. Κάποιες απόψεις/προτάσεις ακουγόντουσαν για πρώτη φορά, υπήρχε μεγάλη διάθεση αυτοκριτικής από όσους δεν ενεπλάκησαν ποτέ ουσιαστικά στην διακυβέρνηση της χώρας και φυσικά όσοι ενεπλάκησαν φρόντισαν να υπενθυμίσουν τα επιτεύγματα και τις θέσεις τους, χωρίς φυσικά να κάνουν έστω και για τα μάτια του κόσμου την αυτοκριτική τους.

Η αρθρογραφία και οι ατέρμονες συζητήσεις όμως χωρίς να υπάρχει καμία ουσιαστική εξέλιξη, άρχισαν να κουράζουν και το ανησυχητικό είναι οτι άρχισαν να κουράζουν και ανθρώπους με ζωηρό ενδιαφέρον και αγωνία για το μέλλον της κεντροαριστεράς. Τα δε άρθρα που σχετίζονται με το θέμα έχουν καταντήσει πια ανέκδοτο, καθώς μονότονα επαναλαμβάνουν τα ίδια πράγματα, ενώ έχουν πληθύνει επικίνδυνα.

Ίσως για την ανησυχητική στασιμότητα που παρατηρείται στα χωράφια της κεντροαριστεράς παρά τις συνεχείς ζυμώσεις, να φταίει το γεγονός οτι στην πραγματικότητα οι μόνοι που ενδιαφέρονται για το μέλλον της κεντροαριστεράς είναι όσοι ενδιαφερόντουσαν σταθερά χρόνια τώρα. Στη συζήτηση δεν έχουν ενταχθεί παρά ελάχιστοι. Όλα τα χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι, με τις ίδιες πάνω κάτω ιδέες και τις κλασσικές αιώνιες διαφωνίες...

Το βασικό ερώτημα που θα έπρεπε να προβληματίζει τους αγωνιούντες για την κεντροαριστερά, είναι για ποιό λόγο δεν υπάρχει γενικευμένο ενδιαφέρον στην κοινωνία για τις εξελίξεις στον χώρο της κεντροαριστεράς, για ποιό λόγο στη συζήτηση συμμετέχουν οι ίδιοι και οι ίδιοι, ενώ παρά τις διάφορες ομάδες και πρωτοβουλίες που ξεπηδούν σαν τα μανιτάρια καμία δεν έχει καταφέρει να ξεχωρίσει και να συσπειρώσει.

Ίσως να γίνεται κάτι λάθος στον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται η συζήτηση. Ίσως να πρέπει πρώτα να εξηγηθεί για ποιό λόγο είναι ζωτικής σημασίας να υπάρχει ισχυρή κεντροαριστερά και φυσικά να εξηγηθεί τι είναι πια αυτή η κεντροαριστερά. Τι σημαίνει πρακτικά κάποιος να μην είναι νέτα σκέτα αριστερός; Τι οδηγεί στην αναγκαιότητα να υπάρχει και αυτό το "κέντρο" που εξομαλύνει τα πράγματα και κρυφοκοιτάει και προς τα δεξιά; Τι διαφοροποιεί έναν κεντροαριστερό από έναν κεντροδεξιό και τις τους εμποδίζει να συνεργαστούν; Τι πρεσβεύει σε κάθε τομέα κάποιος ο οποίος χαρακτηρίζεται κεντροαριστερός; Αυτονόητα πράγματα θα μου πουν κάποιοι, και στη συνέχεια θα συνεχίσουν να αναρωτιούνται τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε.

Υπάρχει κατά την άποψή μου λοιπόν μία συζήτηση δομική που προηγείται συζητήσεων όπως ποιός θα ηγηθεί, πού θα βρούμε 100 Μπουτάρηδες, που προηγείται μέχρι και της συζήτησης για το εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Μία συζήτηση που θα προσελκύσει κόσμο που θα δείξει γιατί είναι σημαντικό να υπάρχει ισχυρή κεντροαριστερά, γιατί να προτιμήσει κανείς έναν νέο σχηματισμό που λογικά θα δημιουργηθεί, από την Σαμαρική δεξιά, την παιδική χαρά του ΣΥΡΙΖΑ, ή ας πούμε το κόμμα της Δράσης.

Θα πρέπει επίσης να εξηγηθεί τι ακριβώς έκανε λάθος το βασικό κόμμα το οποίο μονοπωλούσε τον χώρο της κεντροαριστεράς χρόνια τώρα, το ΠΑΣΟΚ και από τις εμπειρίες να χτιστεί μία νέα κεντροαριστερά.

Η συζήτηση για το τι πήγε λάθος με το ΠΑΣΟΚ θεωρώ οτι είναι απαραίτητο να ενταχθεί σε μία συζήτηση για την κεντροαριστερά. Η δαιμονοποίηση του ΠΑΣΟΚ της περιόδου από το 1980 και μετά, η χρήση της έκφρασης "πασοκική νοοτροπία" που θεωρητικά συμπυκνώνει όλα τα δεινά της Μεταπολίτευσης και θεωρείται οτι είναι φωλιασμένη σε όποιον έχει ψηφίσει έστω και μία φορά ΠΑΣΟΚ, άρα είναι πασόκος, άρα θεωρητικά μπορεί να επιμολύνει κάθε νέα προσπάθεια, έχει προξενήσει τεράστιες βλάβες στον χώρο της κεντροαριστεράς. Αφού το ΠΑΣΟΚ ήταν κεντροαριστερό κόμμα και είναι υπεύθυνο για όλα τα δεινά και οι πασόκοι επίσης, γιατί να πρέπει να υπάρχει ένας ισχυρός πόλος στην κεντροαριστερά; Ποιός κατήγορος του παλαιο και νεοπασοκ που άγχεται για το μέλλον της κεντροαριστεράς μπορεί να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση;

Μήπως δεν είναι ουσιαστικά η αναβίωση της κεντροαριστεράς που θέλουν κάποιοι αλλά η δημιουργία ενός φιλελεύθερου κεντροδεξιού κόμματος που θα βαφτιστεί κεντροαριστερό για να έχει τα αριστερά του άλλοθι και παράλληλα να τσιμπήσει και καμία ψήφο από κανέναν πρώην πασόκο τον οποίο κατά τα άλλα αποτάσσεται;


Η ταύτιση όλων των δεινών με το ΠΑΣΟΚ δεν θεωρώ οτι είναι τυχαία και πιστεύω βαθιά οτι είχε και έχει στόχο την αποδυνάμωση της κεντροαριστεράς ως μέρος του πολιτικού φάσματος. Δεν είναι τυχαίο ας πούμε, οτι για να απαξιώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ από τη δεξιά μεριά αλλά και εξ' αριστερών του, να δείξουν οτι δεν έχει να κομίσει τίποτα το καινούριο, δεν αναφέρονται στην ένδοια επιχειρημάτων αλλά στο οτι έχει γεμίσει "πασόκους" κάτι το οποίο αδυνατώ να καταλάβω γιατί είναι κακό.

Στη δε Νέα Δημοκρατία όταν once in a blue moon θυμούνται να κάνουν αυτοκριτική, το μόνο που λένε είναι οτι η ΝΔ μετεξελίχθηκε σε ΠΑΣΟΚ (ΠΑΣΟΚ = καρκίνωμα) και αυτό ήταν το λάθος της.

Το ΠΑΣΟΚ είναι πια εκτός παιχνιδιού, έχει συρρικνωθεί απόλυτα, έχει κλείσει προς το παρόν έναν κύκλο άρα μπορεί να "μελετηθεί" και να πάψει πια να κανιβαλίζεται. Γιατί αν η συζήτηση για την κεντροαριστερά έχει κουράσει μία, η συζήτηση για την πασοκική νοοτροπία και το κακό ΠΑΣΟΚ που διόριζε έχει κουράσει δέκα.

ΥΓ: Αν διακρίνετε ψήγματα συμπάθειας για το ΠΑΣΟΚ, διευκρινίζω οτι δεν αναφέρομαι στο ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου.